Είχα πάντα μία τσιτοειδή- φιλοσοφική απορία, πως λέμε από τότε που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Σκέφτομαι λοιπόν, είναι πράγματι ο αυτοσαρκασμός δείγμα ισχυρής προσωπικότητας ή μήπως είναι ένα τσιτοειδή ευφυολόγημα για να απομυθοποιούμε την γελοιοποίηση μας από τους άλλους, κάνοντας το εμείς πρώτοι; Το παραβάρυνα ε; μάλλον, αλλά θα σας εξηγήσω πως μου γεννήθηκε αυτό το σισύφειο ερώτημα.
Αναζητώντας κριτικές για τον Jose Manuel Barrosso και τις ηγετικές του ικανότητες, τα 9/10 άρθρα που συνάντησα αναφέρονται στην ισχυρή αίσθηση του χιούμορ του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ένα μεγάλο μέρος των άρθρων, κυρίως Βρετανικής προελεύσεως, αντιπαραθέτει την αίσθηση του χιούμορ με την έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας. Να μην παραλείψω να σας αναφέρω και το παράπονο του ίδιου του αγαπητού Manuel: «δημιουργήθηκε μία καρικατούρα της Επιτροπής μου και εμένα προσωπικά από την πρώτη στιγμή». Αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ζήτημα περί αυτοσαρκασμού και ηγετικών ικανοτήτων μας βλέπω να καταλήγουμε σε Ραπουνζέλιο «σεντόνι», οπότε ας πάμε στην ουσία.
Jose Manuel Barrosso λοιπόν, όλα δείχνουν ότι θα ανανεώσει τη θητεία του στον Προεδρικό θώκο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Δεν είναι μακρινές οι στιγμές που ο Barrosso ήρθε αντιμέτωπος με ισχυρή κριτική, ειδικά τα βρετανικά ΜΜΕ, με το γνωστό φλέγμα τους, ήταν ιδιαίτερα σκληρά μαζί του, βέβαια δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει όταν είχαν ως πρωτοσέλιδα: «ΕΕ, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Ας μην γελιόμαστε η ΕΕ, στη διάρκεια της θητείας του Barrosso, έμεινε στάσιμη.
Ο Barrosso ανέλαβε μία ΕΕ σε μία ιδιαιτέρως θετική περίοδο. Η ΕΕ ανεξαρτητοποιούμενη σε αρκετές περιπτώσεις από τις ΗΠΑ του George Bush, άρχισε να αποκτά, αργά αλλά σταθερά, ένα δικό της διακριτό ρόλο στο διεθνές στερέωμα. Κράτησε στη ζωή τη διαδικασία του Kyoto, όταν οι ΗΠΑ αποχώρησαν, διαφοροποιήθηκε από τις ΗΠΑ στην επέμβαση στο Ιράκ, διευρύνθηκε σε όλη την πρώην απαγορευμένη περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης, είχε Σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης, είχε ισχυρό νόμισμα, πρωταγωνίστησε στην ανθρωπιστική βοήθεια. Με λίγα λόγια, για να θυμηθούμε και τη θεωρία της ήπιας ισχύος, γοήτευε.
Αυτή την ΕΕ ανέλαβε ο Barrosso. Σήμερα που βρισκόμαστε; Η ΕΕ βρίσκεται σε θεσμική τελμάτωση, δεν μπορεί να προχωρήσει στη διαδικασία της διεύρυνσης, δοκιμάστηκε από την οικονομική κρίση, σημείωσε ρεκόρ αποχής στις Ευρωπαϊκές Εκλογές, δεν γοητεύει, ούτε τις χώρες που πριν λίγα χρόνια παρακαλούσαν να μπουν, είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η Τουρκία δεν βλέπει αρνητικά την ειδική σχέση με την ΕΕ.
Η ΕΕ είναι επίσης αντιμέτωπη με την πρόκληση του Obama, ένας νέος, δυναμικός, διαφορετικός και φιλόδοξος Πρόεδρος που δείχνει να αλλάζει την εικόνα των ΗΠΑ στο διεθνές στερέωμα. Και η ΕΕ; Εγκλωβισμένη, προσπαθεί να πείσει τους Ιρλανδούς να ψηφίσουν θετικά στο επαναληπτικό δημοψήφισμα και παρακαλά να παραμείνει ο Brown στην εξουσία, τουλάχιστον μέχρι να κυρωθεί η Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη.
Τι έλειψε από την ΕΕ; Το πολιτικό πρόταγμα. Η ΕΕ, μετά από μία έντονη περίοδο πολιτικοποίησης και διεργασιών, όπως η Συνταγματική Διαδικασία, που οδηγούσαν στην Finalite politique,οδηγήθηκε στη διαχειριστική, εξισορροπητική και τεχνοκρατική λογική της Επιτροπής Barrosso. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Υπουργικό Συμβούλιο στις δυνητικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ήταν η πλέον τεχνοκρατική και απρόσωπη των τελευταίων δεκαετιών. Ο Barrosso, επέλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του διεκπεραιωτή και του μεσολαβητή μεταξύ των τριών μεγάλων χωρών, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία. Δεν είχε όραμα για την ΕΕ και αυτό είναι εμφανές. Το ζήτημα είναι η ΕΕ παραδειγματίστηκε από το αποτέλεσμα, και κυρίως από τη συμμετοχή των πολιτών στις πρόσφατες Ευρωπαϊκές εκλογές; Θεωρεί ότι η απρόσωπη, τεχνοκρατική Ευρώπη του Barrosso είναι αυτή που θα συνεχίσει να πορεύεται στον 21ο αιώνα; Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα οι τυμβωρύχοι των Βρυξελλών θα ανακαλύψουν ότι ο δρόμος για το El Durao δεν είναι στρωμένος με χρυσάφι. Ως τότε όμως η ομόφωνη πρόταση των ηγετών για ανανέωση της θητείας είναι το μόνο γεγονός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου