Ευρωεκλογές 2009: Ψήφος χαλαρή, δημοψήφισμα ή κάλεσμα ευθύνης;

Άρθρο του Ευρωβουλευτή Μαργαρίτη Σχοινά
Ναυτεμπορική, 15 Νοεμβρίου 2008

Τι το κοινό έχουν τα όρια εκπομπών ρύπων, η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και της ΠΓΔΜ προς την Ε.Ε. ή η βοήθεια στους πυρόπληκτους; Είναι όλα θέματα που αφορούν ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας που επηρεάζονται καθοριστικά από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Παρακολουθώντας την πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα για τον χαρακτήρα των Ευρωεκλογών του 2009, διαπιστώνω ότι για μια ακόμη φορά χαρακτηρίζεται από ζητήματα που ελάχιστα έως καθόλου συνδέονται με τον ρόλο και τις αρμοδιότητες του μοναδικού Ευρωπαϊκού θεσμού που διαθέτει άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση. Ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με πρωτοφανή άνεση εκκρεμούς χαρακτήρισε τις Ευρωεκλογές πρώτα ως "χαλαρή ψήφο" και δύο μήνες μετά ως "δημοψήφισμα". Άλλοι, σοβαροί κατά τα άλλα αναλυτές εξαντλούν το ενδιαφέρον τους στα προγνωστικά ονοματολογίας υποψηφίων Ευρωβουλευτών. Διάφοροι "ερευνητές" αθροίζουν σε απόλυτα νούμερα ετερόκλητα στοιχεία πολιτικής παρέμβασης ως ένδειξη της αποτελεσματικότητας των Ευρωβουλευτών, λες και η ποσοτικοποίηση στεγνών αριθμητικών δεδομένων μπορεί να αντικαταστήσει την ουσία και το ειδικό βάρος της πολιτικής δράσης. Μέσα σε αυτό το απογοητευτικό πλαίσιο αξίζει πιστεύω να θυμηθούμε γιατί εκλέγουμε τους Ευρωβουλευτές κάθε πέντε χρόνια: • Πρώτον, για να συνομοθετούν για πάνω από το 90% κοινοτικών των αποφάσεων που αγγίζουν την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. • Δεύτερον, για να συνδιαμορφώνουν τον ετήσιο προϋπολογισμό της Ε.Ε. που φθάνει τα 140 δισ. Ευρώ και που αφορά τη διάθεση πόρων από τα διαρθρωτικά ταμεία μέχρι τα πιλοτικά προγράμματα δασοπροστασίας. • Τρίτον, για να ασκούν κοινοβουλευτικό και πολιτικό έλεγχο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή που ως εκτελεστική εξουσία της Ε.Ε. πρέπει να λογοδοτεί για τις πράξεις και παραλείψεις των Επιτρόπων και των 25.000 στελεχών της. Για αυτό λοιπόν θα πάμε στις κάλπες τον επόμενο Ιούνιο. Για να αναδείξουμε τους άνδρες και τις γυναίκες που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο να μας εκπροσωπήσουν σε αυτό το μέγα-κοινοβούλιο των 750 Ευρωβουλευτών, το μεγαλύτερο στον δυτικό κόσμο. Για τους Ευρωβουλευτές, οι απαιτήσεις και οι ευθύνες είναι μεγάλες παρά τα όσα υστερόβουλα ισχυρίζονται οι ευρωσκεπτικιστές για το αντίθετο. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν υπάρχει σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τα συμφέροντά μας διεκδικούνται με συνεχή αγώνα, τροπολογία με τροπολογία, λέξη με λέξη. Τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα διαπραγματεύονται και όλα διεκδικούνται. Όχι μόνο στις αίθουσες της Ολομέλειας και των Επιτροπών, αλλά και στα γραφεία, στους διαδρόμους, συχνά στο παρασκήνιο. Ειδικά για την περίοδο 2009-2014 που η χώρα μας θα έχει μόλις 22 Ευρωβουλευτές, οι εκπρόσωποί μας θα έχουν ακόμη δυσκολότερο έργο προκειμένου να κερδίζουν φίλους και συμμάχους. Στους δύσκολους τωρινούς καιρούς, οι Ευρωεκλογές προσφέρονται και για την έκφραση της λαϊκής βούλησης ως προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής απάντησης στην οικονομική κρίση. Είναι πια σαφές ότι οι εθνικές στρατηγικές από μόνες τους δεν αρκούν για τη λύση υπερεθνικών προβλημάτων. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια δύσκολης προσαρμογής στα ευρωπαϊκά πρότυπα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να δούμε τις Ευρωεκλογές σαν αναγκαίο κακό, ούτε σαν χαλαρή ψήφο. Ούτε φυσικά οι εκλογές αυτές προσφέρονται για διλλήματα δημοψηφιστικού χαρακτήρα όπως κάποιες αναχρονιστικές φωνές άκοπα υποστηρίζουν. Πρόκειται για εκλογές ευθύνης που πρέπει να αναδείξουν τον ευρωπαϊκό προβληματισμό της σύγχρονης Ελλάδας, τις θέσεις των κομμάτων για την Ε.Ε. και φυσικά το πολιτικό προσωπικό που θα κληθεί να τις υπηρετήσει. Ας είναι οι επόμενοι μήνες η αφορμή για μια τέτοια πορεία προς τις ευρω-κάλπες.

 

Make Europe Equal!

Αυτό είναι το κεντρικό σύνθημα του Feminist Initiative του πρώτου φεμινιστικού κόμματος, το οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία θα συμμετέχει στις εκλογές για την ανάδειξη του Ευρωκοινοβουλίου. Το Feminist Initiative είναι το πρώτο φεμινιστικό κόμμα στον κόσμο. Ανήκει στο παγκόσμιο δημοκρατικό βήμα για τα παγκόσμια ανθρώπινα δικαιώματα και για την ελευθερία από τις κάθε είδους διακρίσεις. Το Feminist Initiative απλώνεται σε όλο τον κόσμο και είναι ενεργό σε αρκετές χώρες στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι 5 λόγοι που το Feminist Initiative ζητά την στήριξη των πολιτών της Ε.Ε. είναι οι κάτωθι:

1. Επέκταση της Ευημερίας
   
2. Εξασφάλιση του δικαιώματος στην Έκτρωση
   
3. Τέλος στο Trafficking
   
4. Τερματισμός της Βίας ενάντια των γυναικών και των παιδιών
   
5. Διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους
   

Δείτε τις αναλυτικές θέσεις του Feminist Initiative στην σελίδα:

http://feministisktinitiativ.se/downloads/platforms/feministiskpolitik_2008_L_EU_en.pdf

Το Ερωτηματολόγιο του BBC

Γιατί να Ψηφίσω; Πως με επηρεάζει το Ευρωκοινοβούλιο;

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει σημαντική επιρροή στις ζωές των Ευρωπαίων πολιτών, είτε αυτοί το καταλαβαίνουν, είτε όχι. Η νομοθεσία της Ε.Ε. εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη-μέλη, και οι περισσότεροι νόμοι που περνούν από τα Εθνικά Κοινοβούλια σχεδιάζονται έτσι ώστε να εναρμονίζονται με την εφαρμογή των Ευρωπαϊκών ντιρεκτίβων.

Το Ευρωκοινοβούλιο είναι ο μόνος απευθείας εκλεγμένος θεσμός της Ε.Ε. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου βρίσκονται εκεί για να εκπροσωπούν εμάς, τους πολίτες.

Τι κάνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Συνεδριάζει σε τακτικές ολομέλειες στο Στρασβούργο, όμως τα μέλη του βγάζουν την περισσότερη δουλειά τους στις Βρυξέλες. Εκεί εξετάζουν τις νομοθετικές προτάσεις στις επιτροπές εργασίας του Κοινοβουλίου.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα άσκησης ελέγχου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τον εκτελεστικό βραχίονα της Ε.Ε.  Πραγματοποιείς ακροάσεις στους νέους Επιτρόπους και έχει την τελευταία λέξη για περίπου το ήμισυ των συνολικών δαπανών του Προϋπολογισμού της Ε.Ε.

Αν και μοιάζει απλουστευμένο, πολλοί υποστηρίζουν, και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα, ότι οι Ευρωβουλευτές έχουν στα χέρια τους μεγαλύτερη ισχύ απ’ ότι τα μέλη των εθνικών κοινοβουλίων, παρόλο που τις περισσότερες φορές υιοθετούν ένα ηπιότερο προφίλ.

Μπορεί η Ψήφος μας να αλλάξει την πολιτική agenda της Ε.Ε;

Σε ένα βαθμό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι αυτή που προτείνει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, όμως το Κοινοβούλιο μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την agenda. Εάν περισσότερα από τα μισά μέλη του Κοινοβουλίου περάσουν ένα ψήφισμα- νομοθετική πρόταση σε μία συγκεκριμένη περιοχή, η Επιτροπή είναι υποχρεωμένη να απαντήσει.

Επηρεάζει το Κοινοβούλιο τις προτάσεις της Επιτροπής;

Οι νομοθετικές πράξεις συνήθως τροποποιούνται  μέσα από το Κοινοβούλιο. Οι τροποποιήσεις τίθενται σε ισχύ ένα επικυρωθούν και από τις εθνικές κυβερνήσεις.  Η Κοινοβουλευτική έγκριση δεν είναι απαραίτητη για το σύνολο των νομοθετικών πράξεων της Ε.Ε, όμως η Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, εάν και όταν τεθεί σε ισχύ, θα αυξήσει δραματικά τον αριθμό των τομέων πολιτικής, στους όποιους οι Ευρωβουλευτές θα διαδραματίζουν έναν αναβαθμισμένο ρόλο.

Πόσο επηρεάζουν τον υπόλοιπο κόσμο οι Ευρωπαϊκές Εκλογές;

Όχι σε μεγάλο βαθμό. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο των Υπουργών είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό αναμεμειγμένα στις διεθνείς υποθέσεις απ’ ότι το Κοινοβούλιο.  Ωστόσο, το Κοινοβούλιο έχει έναν σημαντικό ρόλο σε μία σειρά θεμάτων, που επηρεάζουν τις σχέσεις της Ε.Ε. με τις ξένες χώρες. Έχει επίσης λόγο στη χρήση του Προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής εξωτερικής βοήθειας, της μεγαλύτερης στον κόσμο. Η Ε.Ε. ξοδεύει 1.3 δισεκατομμύρια $ το μήνα σε προγράμματα βοήθειας ανά την υφήλιο.

Πότε είναι οι εκλογές;

Η ημέρα διεξαγωγής των εκλογών έχει οριστεί στο χρονικό διάστημα μεταξύ 4 και 7 Ιουνίου του 2009, σύμφωνα με την απόφαση του κάθε κράτους- μέλους. Στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ολλανδία οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 4 Ιουνίου. Στην Ελλάδα οι εκλογές έχουν προγραμματιστεί για την 7^η Ιουνίου μαζί με την πλειονότητα και των άλλων κρατών-μελών. Τα πρώτα αποτελέσματα αναμένεται να ανακοινωθούν το βράδυ της 7^ης Ιουνίου.

Ποιο σύστημα ψηφοφορίας χρησιμοποιείται;

Διαφέρει από χώρα σε χώρα, όμως και τα 27 κράτη-μέλη εφαρμόζουν κάποια μορφή αναλογικής αντιπροσώπευσης. Στην Ελλάδα οι Ευρωπαϊκές εκλογές διεξάγονται με το σύστημα της απλής αναλογικής σε μία ενιαία περιφέρεια, παράλληλα υπάρχει και η ρήτρα του 3%, κάτω από την οποία τα κόμματα που συμμετέχουν δεν μπορούν να εκλέξουν Ευρωβουλευτές.

Πόσους Ευρωβουλευτές εκλέγει η κάθε χώρα;

Κυμαίνεται από χώρα σε χώρα και διαμορφώνεται σε συνάρτηση με τον πληθυσμό του κάθε κράτους-μέλους. Στη Γερμανία, στο πολυπληθέστερο κράτος-μέλος, αντιστοιχούν 99 Ευρωβουλευτές, ενώ στη Μάλτα, μόλις 5. Στην Ελλάδα αντιστοιχούν 24 Ευρωβουλευτές. Η κατανομή αυτή αναφέρεται στο ισχύον θεσμικό οικοδόμημα της Ε.Ε., σύμφωνα με το οποίο τον ερχόμενο Ιούνιο θα εκλεγούν συνολικά 736 Ευρωβουλευτές. Τα νούμερα αυτά, όμως θα αλλάξουν μόλις τεθεί σε εφαρμογή η Συνθήκη της Λισσαβόνας. Στη Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη ο συνολικός αριθμός των Ευρωβουλευτών ορίζεται σε 751. Σύμφωνα με αυτή τη νέα κατανομή οι μικρές πληθυσμιακά χώρες, όπως η Μάλτα και η Σλοβενία, θα κερδίσουν μία θέση, ενώ οι μεγάλες πληθυσμιακά χώρες θα απολέσουν θέσεις, όπως η Γερμανία που θα χάσει 3 θέσεις. Η Ελλάδα με τη νέα αρχιτεκτονική θα χάσει 2 θέσεις και θα εκλέγει 22 Ευρωβουλευτές. Όμως, οι αλλαγές αυτές θα εφαρμοστούν το 2014.

Οι Ευρωβουλευτές εκπροσωπούν τα εθνικά τους κόμματα ή κάποιο Ευρωπαϊκό κόμμα;

Οι Ευρωβουλευτές στην μεγάλη τους πλειονότητα εκπροσωπούν τα εθνικά τους κόμματα, με το ψηφοδέλτιο των οποίων και έχουν εκλεγεί, επίσης ανήκουν και σε ένα Ευρωπαϊκό σχηματισμό, όπως το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε επί της ουσίας για κόμματα αλλά για Ευρωπαϊκές κομματικές οικογένειες. Ακόμη και μερικοί Ευρωβουλευτές, όπως για παράδειγμα οι Συντηρητικοί της Βρετανίας, που ανήκουν μόνο στα εθνικά τους κόμματα, χωρίς να συμμετέχουν επίσημα σε κάποια κομματική οικογένεια, βρίσκονται κοντά σε κάποια από αυτές, κυρίως μέσα στις επιτροπές και συμμετέχουν στη διαμόρφωση συμμαχιών για τις εκάστοτε ψηφοφορίες ή προτάσεις.

 

2009 ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ-ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Εμείς, οι πολίτες με αναπηρία, επιθυμούμε να συμμετέχουμε στην οικοδόμηση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέρ των πολιτών. Εμείς, ως εκ τούτου, ζητούμε οι ανάγκες μας και τα δικαιώματά μας να λαμβάνονται υπόψη ως ακολούθως: 

•  το δικαίωμα στην ισότιμη πρόσβαση στην ψηφοφορία και στη συμμετοχή στις προεκλογικές εκστρατείες
  
•   ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για Όλους
  
•  την άμεση επικύρωση και εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών
  
• μια ευρεία Νομοθεσία για την Αναπηρία που θέτει στόχους και σκοπούς σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης
  
• το δικαίωμα στη συμμετοχή στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στην ένταξη των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς πολιτικής τόσο σε επίπεδο Ένωσης όσο και σε εθνικό επίπεδο
  
•  το δικαίωμα στην ισότιμη πρόσβαση και στις ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση
  
•   το δικαίωμα στην ίση μεταχείριση στην απασχόληση
  
•  το δικαίωμα στην κοινωνική προστασία, την κοινωνική ασφάλιση και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα
  
•   το δικαίωμα στην αυτόνομη διαβίωση στην κοινότητα και στην επιλογή
  
• το δικαίωμα στην πρόσβαση στα αγαθά και τις υπηρεσίες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις δημόσιες υποδομές, στην επικοινωνία και στα μέσα ενημέρωσης 
  

Η Ε.E. στο δρόμο της οικονομίας της γνώσης Σπουδαίοι στόχοι, αλλά…

Μάνος Πεπονάκης

Απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος

«Ευρωπαϊκών & Διεθνών Σπουδών»

http://manospep.wordpress.com/

Με τη στρατηγική της Λισσαβόνας η ΕΕ βαδίζει στο δρόμο της οικονομίας της γνώσης. Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Λισσαβόνα (23- 24 Μαρτίου του 2000) έθεσε ένα στρατηγικό (και αρκετά φιλόδοξο) στόχο για την ΕΕ  στην επόμενη δεκαετία:  «να γίνει η πιο δυναμική και ανταγωνιστική βασισμένη στη γνώση οικονομία στον κόσμο, ικανή για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη με περισσότερες και καλύτερες δουλειές και τη μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή». Η στρατηγική αυτή βασίζεται σε δύο πυλώνες: έναν οικονομικό (προετοιμασία του εδάφους για τη μετάβαση στη βασισμένη στη γνώση οικονομία) και έναν κοινωνικό (εκσυγχρονισμός του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου με επενδύσεις στους ανθρώπινους πόρους και καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού).

Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών στις 13 και 14 Μαρτίου 2008 κηρύχθηκε η έναρξη του δεύτερου κύκλου της αναθεωρημένης στρατηγικής της Λισαβόνας (2008-2010). Η έμφαση σε αυτόν τον δεύτερο κύκλο δίδεται στην εφαρμογή ενώ γίνονται και κάποιες πρώτες σκέψεις για τη διάδοχη κατάσταση της Στρατηγικής της Λισαβόνας μετά το 2010, με χρονικό ορίζοντα το 2020. Οι στόχοι από επιτεύξιμοι γίνονται επιθυμητοί. Το βραχυπρόθεσμο γίνεται μακροπρόθεσμο. Ο πήχυς χαμηλώνει, δυστυχώς. Και οι εξελίξεις στην τεχνολογία τρέχουν.

Συμπερασματικά, οι στόχοι της Λισαβόνας και της Βαρκελώνης είναι σπουδαίοι αλλά η πραγματικότητα τους παγώνει. Η ΕΕ δεν πρόκειται το 2010 να είναι η πιο δυναμική οικονομία της γνώσης στον κόσμο. Θα προσπαθήσει να είναι. Οι μεγάλες περιφερειακές ανισότητες, οι διαφορετικές προτεραιότητες των κρατών-μελών, η έλλειψη ενός θεσμικού κυβερνήτη ή ηγεμόνα αυτής της προσπάθειας (σε αντίστιξη με τον ηγεμονικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην περίπτωση της ΟΝΕ), ο χαλαρός συντονισμός των κοινωνικών πολιτικών στα κράτη-μέλη αποτελούν σημαντικές τροχοπέδες στην επίτευξη των στόχων.

Ποιο είναι το διακύβευμα στις προσεχείς Ευρωεκλογές; Η συνέχιση των προσπαθειών για μια Ευρώπη δυνατή στην οικονομία της γνώσης, μια Ευρώπη που καινοτομεί, μια Ευρώπη πρωτοπόρο στην επιστήμη. Όμως, αυτή η πρωτοπορία πρέπει να στηριχθεί σε ένα νέο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο, που να  συνδυάζει επιτυχώς και την ευελιξία και την ασφάλεια της εργασίας (flexicurity). Ένα Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο που να ισχύει erga omnes pactes contractantes, θέτοντας τέλος στα διαφορετικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας που δυσχεραίνουν τη διασυνοριακή κινητικότητα της εργασίας. Και αυτό απαιτεί περαιτέρω ολοκλήρωση. Απαιτεί μια πιο πολιτική Ευρώπη. Απαιτεί την άρση των επιμέρους συμφερόντων των κρατών-μελών έναντι του κοινού Ευρωπαϊκού συμφέροντος. Κάτι που είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί καθότι όσο κι αν διακηρύσσουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι, όταν έρχεται η λυπητερή κρυβόμαστε κάτω από την κουκούλα της εθνικότητάς μας. Χωρίς να σκεπτόμαστε ότι αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη (ή μήπως εντυπώσεις;) στο εσωτερικό της χώρας μας, δυσχεραίνουμε την πορεία της Ένωσης προς την ολοκλήρωση.

Στη σημερινή συγκυρία, με την επιστροφή του κράτους ως πρώτιστου δρώντος στην οικονομία, με την οικονομική κρίση να μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη, η περαιτέρω ολοκλήρωση της Ευρώπης μοιάζει όνειρο μακρινό  Όμως, η ελπίδα έφυγε τελευταία από το κουτί της Πανδώρας.

 

 

Η Ευρώπη σε Κρίση Ταυτότητας;

Μαρία Μπουτζέτη

Απόφοιτη Τμήματος Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε.

Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Η Ευρώπη κινείται. Κινείται αδιάκοπα στην τροχιά των διεθνών εξελίξεων με πρωταρχικό μέλημά της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των διαρκώς μεταβαλλόμενων όρων της σύγχρονης κοινωνίας, όπου η οικονομική ανάπτυξη και κυρίως η επίτευξή της μέσα από την πρόωθηση των νέων τεχνολογιών θεωρείται ως ο πλέον καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχή εξέλιξη της πορείας της. Όμως, αυτή τη φορά, περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία σημαντική πρόκληση που συνίσταται συνοπτικά στο εξής δίλημμα: Αφενός οι συνθήκες επιτάσσουν να κινηθεί προς την κατεύθυνση της τεχνολογικής ανάπτυξης, γεγονός που θα της επιτρέψει να διατηρήσει τον πρωταγωνιστικό της ρόλο σε διεθνές επίπεδο, αφετέρου, οφείλει ταυτόχρονα να διατηρήσει στο ακέραιο την πολιτιστική και πολιτισμική της ταυτότητα, η οποία έχει βαθιές τις ρίζες της στο χρόνο.

            Ακριβώς αυτό το δίλημμα κλήθηκε να αντιμετωπίσει και στην πράξη η Ε.Ε. όσον αφορά στο ζήτημα της ραγδαίας ανάπτυξης των Μ.Μ.Ε. Η απορρύθμιση που συντελέστηκε στο οπτικοακουστικό πεδίο και η διεύρυνση της αγοράς σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο οδήγησε στην ολοένα και αυξανόμενη ανταλλαγή πολιτισμικού υλικού, προερχόμενου από τα Μ.Μ.Ε., γεγονός που έθεσε σε κίνδυνο τη μέχρι πρότινως επικράτηση του ευρωπαϊκού περιεχομένου εντός του φυσικού του χώρου. Επιπλέον, η μετάβαση από την κρατική εποπτεία του τηλεοπτικού πεδίου στην εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, καθιστούσε αναγκαία τη ρύθμιση ορισμένων θεμάτων ηθικού και γενικότερα δεοντολογικού χαρακτήρα.

      Προκειμένου να επιληφθεί όλων αυτών των θεμάτων είδαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρά στην οργάνωση και στήριξη τριών βασικών δράσεων - προγραμμάτων :α) Την «Κοινωνία της πληροφορίας» και τη σχετική δράση «eEurope», με βασικό σκοπό την προώθηση των νέων τεχνολογιών και την ανάδειξή τους σε κινητήριο μοχλό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, β)το πρόγραμμα MEDIA για τη στήριξη και προώθηση των ευρωπαϊκών έργων και, βέβαια, γ) την εφαρμογή και τη μετέπειτα αναθεώρηση της οδηγίας για την «Τηλεόραση χωρίς Σύνορα», που θέτει ορισμένα πλαίσια για τη μετάδοση της τηλεοπτικής παραγωγής εντός της γηραιάς ηπείρου.

Η Ευρώπη λοιπόν φαίνεται να έχει κατανοήσει πλήρως τη σημασία που έχει για εκείνη η ψηφιακή επιμόρφωση του πληθυσμού της (ιδίως σε μία εποχή που γίνεται λόγος για «ψηφιακό αναλφαβητισμό»), τόσο για την οικονομική της ανάπτυξη όσο και για τη συγκρότηση των δραστηριοτήτων της και των υπηρεσιών της. Προχωρά λοιπόν, προς μία σαφώς πιο ευέλικτη μορφή οργάνωσης που θα επιτρέψει σε πολλές από τις καθημερινές ασχολίες να λάβουν χώρα αυτή τη φορά όμως σε ψηφιακές διαστάσεις. Αυτό σημαίνει δηλαδή εξοικονόμιση χρόνου και παράλληλη μείωση του απαιτούμενου κόστους.

            Το καίριο όμως ηθικό «δίλημμα» που η γηραιά Ήπειρος αντιμετωπίζει είναι ένα: Η οικονομική της ανάπτυξη δεν μπορεί να συμβαδίσει με την αλλοτρίωση της πολιτιστικής της ταυτότητας. Άλλωστε, ανέκαθεν αποτελούσε ένα κράμα διαφορετικών πολιτισμών. Για το λόγο αυτό, σε μία προσπάθεια να αποφύγει την πλήρη εμπορευματοποίηση και την επικείμενη μαζικοποιήση που επιφέρει η συνεχής ανάπτυξη της καταναλωτικής κοινωνίας, η Ευρώπη επέλεξε το δικό της ιδιαίτερο δρόμο. Βεβαίως και δεν επέλεξε την απομόνωση, ούτε όμως επέτρεψε την αμφισβήτηση της ταυτότητάς της. Απεναντίας, επέλεξε να στηρίξει τις εγχώριες δραστηριότητές της και παράλληλα να τις προωθήσει πέραν των συνόρων της. Είναι μία πολιτική που επιτρέπει να γνωστοποιήθουν στο ευρύτερο κοινό οι άγνωστες πτυχές του πολιτισμού της, όπως επίσης και οι αξίες που τον διέπουν. Παράλληλα, η Ευρώπη, όπως κάθε οργανωμένη κοινότητα, μέσω της οδηγίας της για την «Τηλεόραση χωρίς Σύνορα» επιχείρησε να θέσει κάποιες βάσεις αναφορικά με τα πλαίσια λειτουργίας του τηλεοπτικού πεδίου. Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το γεγονός ότι στράφηκε αφενός στην ενθάρρυνση της προβολής και κατανάλωσης των ευρωπαϊκών παραγωγών και, αφετέρου στην διαφύλαξη βασικών δημόσιων αγαθών με επίκεντρο την προστασία των ανηλίκων και το περιορισμό της τηλεοπτικής διαφήμισης.

            Βέβαια, το αν τελικά οι δράσεις της Ε.Ε. για το πεδίο των Μ.Μ.Ε. είναι ενδεδειγμένες και αν πρόκειται τελικά να αποβούν εξαιρετικά επιτυχείς είναι κάτι που θα αποδειχθεί μέσα από την εφαρμογή τους στο χρόνο. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι οι διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες της σύγχρονης ζωής, θα δημιουργούν διαρκώς νέες δυνατότητες βελτίωσης των υπαρχουσών εφαρμογών. Εκείνο δηλαδή που οφείλει να παρακολουθεί στενά η Επιτροπή, είναι το κατά πόσο οι ληφθείσες αποφάσεις ανταποκρίνονται στους πραγματικούς όρους. Όταν, αναπόφευκτα, πάψουν να ανταποκρίνονται, οι αντιδράσεις που θα προκύψουν πρέπει να είναι άμεσες και καίριες για την ομαλή μετάβαση στο επόμενο στάδιο. Φτάνει βέβαια αυτό να μην γίνεται με έντονο παρεμβατισμό που ενδέχεται να θίγει την ανεξαρτησία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, γιατί τότε αντί να ατενίζουμε το μέλλον, επιστρέφουμε απότομα σε ένα αποτυχημένο μοντέλο του παρελθόντος.

To EURO GR ρωτά το Θάνο Μωραίτη

Ο Θάνος Μωραίτης, Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ απαντά στο EURO GR. Τι ελπίζει και τι Φοβάται από τις Βρυξέλες.  Μιλάει για τις Ευρωεκλογές, τη Νεολαία, την πολιτική, το κοινωνικό κράτος και τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη. Αποκλειστικά στο EURO GR. 

Ορίζοντας 2020- Κλιματική Αλλαγή και Α.Π.Ε.

Ειρήνη Σπέγκα 

Απόφοιτη του Μεταπτυχιακού Προγράμματος

«Ευρωπαϊκών & Διεθνών Σπουδών»

Μετά τη Σύνοδο Κορυφής το Μάρτιο του 2007, η Επιτροπή υιοθέτησε μια δέσμη αλληλένδετων μέτρων, καίριας σημασίας για την άσκηση της ευρωπαϊκής κλιματικής πολιτικής. Κύριος στόχος είναι η επίτευξη των «τριών 20» έως το 2020, που συνεπάγεται μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 20% (με έτος βάσης το 1990), αύξηση του μεριδίου των ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) στο 20% της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας και αύξηση της συνολικής ενεργειακής αποδοτικότητας στο 20%. Βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιτικής αυτής είναι ότι ο νέος στόχος αφορά και στα 27 κράτη-μέλη της Ένωσης.

Οι κατευθυντήριες αρχές της νέας πολιτικής, είναι οι εξής: αποτελεσματικότητα των μέτρων (πολιτική αξιοπιστία), ευελιξία (επιλογή καταλληλότερων μέσων), δικαιοσύνη (επιμερισμός βαρών), οικονομική αποδοτικότητα, εξελισιμότητα-διάρκεια (συστηματική διατήρηση της πρωτοπορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης), επικουρικότητα, προστασία του ελεύθερου ανταγωνισμού εντός της Κοινότητας και διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής βιομηχανίας. 

  Μέσα στο πιο πάνω διαγραφόμενο πλαίσιο, η Επιτροπή πρότεινε στις 23 Ιανουαρίου 2008 μια δέσμη μέτρων εφαρμογής για τους στόχους της Ε.Ε. σχετικά με την κλιματική αλλαγή και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για το 2020. Οι προτάσεις της Επιτροπής αφορούν: α) τη βελτίωση και τη διεύρυνση του συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου της ΕΕ, β) την τήρηση των δεσμεύσεων της Κοινότητας για μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου μέχρι το έτος 2020 και, γ)την προώθηση της χρήσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.

Μέχρι σήμερα έχουν γίνει ορισμένες προσπάθειες αξιολόγησης της παραπάνω δέσμης μέτρων, ένα δείγμα των οποίων παραθέτεται στις γραμμές που ακολουθούν. Ειδικότερα, ο Κώστας Κατσιμπάρδης σχολιάζει τη συγκεκριμένη δέσμη μέτρων της Επιτροπής, θεωρώντας την από τη μια πλευρά αρκετά φιλόδοξη και πρωτοποριακή ειδικά προς τους νέους μηχανισμούς και τις αρχές που εισάγει. Ωστόσο, σημειώνει ότι «δεν φαίνεται ιδιαιτέρα πειστικό ως προς την τελική περιβαλλοντική αποτελεσματικότητά του, καθώς -για μια ακόμη φορά- η (υπερ)ευελιξία και η οικονομική αποδοτικότητα κυριαρχούν»1. 

Τα βασικά επιχειρήματα, στα οποία στηρίζει την παραπάνω κριτική του, αφορούν στην μέχρι τώρα, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζει η ίδια η Επιτροπή, ανεπαρκή πολιτική της Ένωσης για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Τέλος, σημειώνει ότι η συνολική δυναμική της νέας κλιματικής στρατηγικής της Ένωσης εκπέμπει κάποιο είδος αισιοδοξίας, παρότι η εκπλήρωσή τους παραμένει ένα δύσκολο εγχείρημα. 

Από την άλλη πλευρά, πολύ αισιόδοξοι είναι οι κύκλοι της Ένωσης σχετικά με την πορεία και την εξέλιξη της εν λόγω πρότασης της Επιτροπής. Αναλυτικότερα, ο Σταύρος Δήμας σημειώνει ότι οι νέοι μηχανισμοί που εισάγονται από αυτήν τη πρόταση της Επιτροπής από την μια πλευρά «θα εισάγουν σημαντικές αλλαγές, οι οποίες θα βελτιώσουν το σύστημα», και από την άλλη πλευρά ότι θα επιτρέψει στην Ένωση να πετύχει τους στόχους της. Τέλος, υπογραμμίζει ότι  «όλα αυτά, σύμφωνα με μελέτες που έχουμε κάνει, έχουν τεράστια οικονομικά οφέλη, πέραν των περιβαλλοντικών»2. δεδομένου ότι πλέον η εξάρτηση της Ένωσης στον τομέα της ενέργειας θα περιοριστεί, αφού θα εξοικονομείται ενέργεια μέσω των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του Πρόεδρου  της Επιτροπής, κ. José Manuel Barroso: «...Η δέσμη μέτρων που προτείνουμε, αντιμετωπίζει όχι μόνο την πρόκληση αυτή (κλιματική αλλαγή), αλλά και την πρόκληση της ενεργειακής ασφάλειας, είναι δε μια ευκαιρία για να δημιουργηθούν χιλιάδες νέες επιχειρήσεις και εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρώπη. Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία αυτή». 3

Πράγματι, η παρούσα πρόταση της Επιτροπής είναι καινοτόμος σε μια νέα εποχή που έχει ξεκινήσει μετά το 2005, όπου τέθηκε σε εφαρμογή το Πρωτόκολλο του Κιότο. Συνεπώς, η Κοινότητα θέλει πάση θυσία πρωτίστως να ρυθμίσει εκείνη τους κανόνες του παιχνιδιού, και ακολούθως να ηγηθεί με πρωτοπορία οποιαδήποτε προσπάθειας αντιμετώπισης του φαινομένου του θερμοκηπίου. Ουσιαστικά πλέον το ζητούμενο δεν είναι αν η Ένωση μπορεί να παίξει ηγετικό ρόλο στη διεθνή διαπραγμάτευση για την κλιματική αλλαγή, αλλά ποιο μέσο θα διαλέξει για να παίξει αυτό το ρόλο. 

Ως Ασεξουαλικές Δυτικές Δεσποσύνες

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Υποτιμημένες, αδιάφορες, περιπίπτουσες, φωτογραφίες της στιγμής, δημοψηφίσματα διαμαρτυρίας, αυτοί είναι μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζουμε τις Ευρωπαϊκές εκλογές στην Ελλάδα.  Αν θέλαμε, με μία αίσθηση χιούμορ και με αναφορά στις πρώτες χρονιές της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Έλληνας, ο περίφημος «Κώτσος» της βιντεοταινίας της δεκαετίας του ’80, δεν ελκύεται από τις Ευρωπαϊκές εκλογές, τις αντιμετωπίζει  ως ξενέρωτες και αδιάφορες γυναίκες της Δύσης, ο «Κώτσος» προτιμά τις ανατολικές κορασίδες, με το έντονο ταμπεραμέντο και το φλογερό πάθος. Έχει σκεφτεί όμως  ποτέ ο «Κώτσος», ότι τα χρήματα των επιδοτήσεων που σπαταλά στα γλέντια, προέρχονται από τις Δυτικές Δεσποσύνες; Ναι, αυτές τις ξενέρωτες που τόσο υποτιμά.  Αν ασχολούμασταν σοβαρά με τι εκλογές και οι πολίτες, και τα πολιτικά κόμματα και τα Μ.Μ.Ε., μπορεί να είχαμε και εμείς αυξημένο αγροτικό εισόδημα, όπως άλλες χώρες της Ε.Ε. και λιγότερα μπλόκα.

Ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα για την Ε.Ε. είναι το περίφημο δημοκρατικό έλλειμμα, η αίσθηση δηλαδή που έχουν οι πολίτες ότι οι αποφάσεις στην Ε.Ε. λαμβάνονται ερήμην τους. Η αντίληψη αυτή είναι επαληθεύσιμη, άλλωστε οι ιδρυτικοί πατέρες της Ε.Ε. είχαν επιλέξει για τις μάζες το ρόλο της παθητικής συναίνεσης, όμως πρέπει οι Ευρωπαίοι πολίτες να επαναπαύονται; Μήπως το υπαρκτό δημοκρατικό έλλειμμα στην Ε.Ε. είναι μία πολλή καλή δικαιολογία για τη δική μας αδιαφορία για την υπερεθνική κονίστρα των αποφάσεων;  Ε λοιπόν ναι, η χαμηλή προσέλευση στις Ευρωεκλογές αυτό δείχνει. Δεν είναι μόνο το Ευρωκοινοβούλιο που προκύπτει από τις Ευρωεκλογές, αλλά ολόκληρη η ατμομηχανή της Ε.Ε. επηρεάζεται από το αποτέλεσμα και τη συμμετοχή σε αυτές.  Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Χρησιμοποιούμε τις Ευρωεκλογές μόνο για εσωτερική κατανάλωση, ως ένα μεθοδολογικό εργαλείο για την εναλλαγή των κομμάτων στις Εθνικές εκλογές. Είναι μία πανελλαδική δημοσκόπηση με κάλπη στην πιο επίσημη μορφή της. Όμως για εμάς τους νέους δεν μπορεί να είναι έτσι. Σίγουρα η Ε.Ε. για τους νεότερους δεν είναι το «έργο ειρήνης» του λειτουργισμού, όμως η Κοινωνική Ευρώπη, η Δημοκρατική Ευρώπη είναι αυτή που θα ζήσουμε εμείς εάν φυσικά την δημιουργήσουμε.

Το ζήτημα είναι καθαρά ζήτημα πολιτικών και οράματος. Ο πολίτης δεν εμπνέεται από μια τεχνοκρατική, απρόσωπη και γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση που αρκείται στη διανομή των επιδοτήσεων και στην εξασφάλιση της απρόσκοπτης κυκλοφορίας κεφαλαίων, αγαθών, προσώπων και υπηρεσιών. Μία Ευρωπαϊκή Ένωση που αδυνατεί να δώσει λύση στα διλήμματα της κοινωνικής ζωής και της καθημερινότητας του πολίτη. Μία Ευρωπαϊκή Ένωση που λόγω της μη υπάρξεως ενιαίας φωνής αδυνατεί να διαδραματίσει ρόλο παγκοσμίου δρώντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως στον τομέα του παγκοσμίου εμπορίου.   Ακριβώς για αυτούς του λόγους πρέπει να ασχοληθούμε με τις Ευρωπαϊκές εκλογές, τις πλέον κρίσιμες, εν μέσω και της οικονομικής κρίσης.  Είναι πρόδηλο ότι Η Ευρωπαϊκή πορεία χρειάζεται επιτάχυνση, αναπροσανατολισμό και εμβάθυνση.  Και η διαδικασία αυτή περνά μέσα από τις Ευρωπαϊκές εκλογές.

Για την επίτευξη όμως αυτού του στόχου κρίνεται απαραίτητη η συμμετοχή των πολιτών. Η γεφύρωση σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, και η εξάλειψη σε μακροπρόθεσμο, του περίφημου δημοκρατικού ελλείμματος της Ένωσης είναι μία απαραίτητη και προαπαιτούμενη συνθήκη. Εξίσου σημαντική προϋπόθεση, για την ενεργή συμμετοχή των πολιτών, είναι η οικοδόμηση του Ευρωπαϊκού Δήμου και της ενιαίας Ευρωπαϊκής ταυτότητας, μίας ταυτότητας κοινής για όλους τους πολίτες των κρατών- μελών. Η κοινή ταυτότητα της Ε.Ε., όπως και σε όλες τις δημοκρατίες διαμορφώνεται μέσα από τις συνειδητές επιλογές των ίδιων των πολιτών. Των πολιτών που μοιράζονται πολιτικό όραμα, κοινό πεπρωμένο και μετέχουν στην ίδια προοπτική, στο κοινό μέλλον, το οποίο είναι οικοδομημένο στις κοινές αξίες τους. Στην αξία της ελευθερίας και της αυτονομίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής, του πολυκομματισμού και της δημοκρατίας, της συλλογικής δράσης και τέλος στην αξία της συναινέσεως. Αυτό είναι το πρόταγμα  των Ευρωπαϊκών εκλογών και για αυτό δεν νομίζω ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε για αυτές.

 

 

 

Γιατί ασχολούμαστε?

Χρήστος Λουτράδης

 Οι Ευρωεκλογές έχουν την εξής ιδιαιτερότητα .Είναι πολύ σοβαρές για ναασχοληθείς σοβαρά μαζί τούς και πολύ βαρετές για να αποχτήσουν και τηνμικρότερη δόση αισθησιασμού που απαιτεί κάθε πολιτική διαδικασία.Ειδικά σε μια χώρα με τον πολιτικό πολιτισμό της Ελλάδος η ενασχόληση με το ζήτημα των Ευρωεκλογών έχει ταυτιστεί με την κρατική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και με τα κομματικά υπόγεια που μαγειρεύονται αποτελέσματα και συμπεράσματα. Κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να συζητήσει βαθιά ευρωπαϊκά ζητήματα , όπως η οικονομική κρίση ,το έλλειμμα κυβερνησιμότητας , η διογκωμένη κοινωνική ανισότητα , η πλήρης απουσία της Ευρώπης από τον Κόσμο και την Ευρώπη.

Βασικότερο όλων : Η απουσία της Ευρώπης από την καθημερινότητα του Ευρωπαίου Πολίτη. Απουσία που έχει θύτη. Τις Δομές εξουσίας των Βρυξελών. Και το ''μη-έργο'' κάποιων ευρωβουλευτών.
Μέσα από τον ιστότοπο θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τους λόγους για
τους οποίους δεν είχαμε ασχοληθεί με τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα. Και
τους λόγους για τους οποίους πρέπει να ασχοληθούμε με τις Ευρωεκλογές ,σήμερα.
Ο πρώτος λόγος.
Γιατί αφορά πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις