Όπως φαίνεται και από τον προηγούμενο σχολιασμό μου, δεν αντιλαμβάνομαι την αποτυχία της διαδικασίας επικύρωσης της Συνταγματικής Συνθήκης ως τη μεγαλύτερη αποτυχία στο τελευταίο διάστημα. Πράγματι, ήταν κατά την άποψή μου λάθος να αναβαθμίσουν τη γλώσσα της μεταρρυθμιστικής συνθήκης σε ‘συνταγματικό’ θέμα. Υπό αυτήν την έννοια, δεν με εξέπληξε το αρνητικό αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων της Γαλλίας και της Ολλανδίας, ούτε και το αρνητικό ιρλανδικό δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Για μένα, υπάρχουν δύο άλλα προβλήματα που συνεισέφεραν στη σημερινή κατάσταση. Το ένα είναι ο υπερ-ακτιβισμός από την πλευρά των νομοθετών της ΕΕ – και θα επέκρινα εδώ και τους τρεις πολιτικούς θεσμούς της ΕΕ που συναίνεσαν στην ανάπτυξη νομοθεσίας και κανόνων που έχουν επίδραση στην καθημερινή ζωή χωρίς να το επεξεργαστούν ιδιαίτερα ενώ οι ‘Βρυξέλλες’ κατηγορούνταν με ευκολία για όλες τις δύσκολες και αντιλαϊκές αποφάσεις. Δεύτερον, το σύστημα της ΕΕ δείχνει υπερβολικά αποσυνδεδεμένο και μακρινό σε σχέση με την καθημερινή πολιτική ζωή όλων των κρατών μελών. Το φταίξιμο εδώ έχουν και οι πολιτικοί και τα εθνικά κοινοβούλια που δε δίνουν την απαιτούμενη προσοχή σε ό,τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες, αλλά και επειδή είναι πολύ τοπικιστές. Είναι πολύ εύκολο, παραδείγματος χάριν, για τα κυβερνώντα κόμματα να εισαγάγουν ευρωπαϊκές πολιτικές χωρίς επεξηγήσεις και είναι επίσης πολύ εύκολο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης να επικρίνουν την ΕΕ χωρίς να εντρυφούν στην ουσία των δράσεων της. Πρέπει λοιπόν μέσα στο εθνικό πολιτικό μας σύστημα να δουλέψουμε πολύ περισσότερο για να οικειοποιηθούμε της ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής διαδικασίας.
Διαβάστε και τη συνέχεια της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας συνέντευξης στο blog του ΕΛΙΑΜΕΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου