Μάνος Πεπονάκης
Η πρόσφατη συζήτηση για την έκδοση ευρωομολόγων για τις χώρες της Ευρωζώνης που πλήττονται περισσότερο από τη σοβούσα παγκόσμια οικονομική κρίση (μια από αυτές δυστυχώς και η χώρα μας) προκειμένου να μειώσουν το έλλειμμα τους έχει διχάσει την Ευρώπη.
Ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Dominique Strauss-Kahn είναι υπέρμαχος της ιδέας, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχει λόγος ένας μεγάλος παίκτης όπως η ΕΕ να μην έχει τον δικό του τρόπο χρηματοδότησης». Από την άλλη, ορισμένες κυβερνήσεις στην ΕΕ και κυρίως η Γερμανία αντιδρούν στην ιδέα ενός ομολόγου που θα υποστηρίζεται και από τα 16 κράτη - μέλη της Eυρωζώνης. Όπως εκτιμά η Γερμανία, αυτό θα ευνοούσε τις χώρες με τις πιο αδύναμες αξιολογήσεις (για ποια άραγε μεσογειακή αλλά και βαλκανική χώρα χτυπά η καμπάνα;;), αλλά όχι και τα κράτη με υψηλή πιστοληπτική ικανότητα.
Όμως, για να δούμε τι θα συνέβαινε αν η ΕΕ εξέδιδε ομόλογα. Ένα ομόλογο με τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα είχε, ενδεχομένως (γιατί οι αγορές είναι απρόβλεπτες), καλύτερες προοπτικές στην αγορά απ’ ότι τα ομόλογα των επιμέρους χωρών (κυρίως των αδύναμων). Επίσης, θα συνιστούσε ένα σημαντικό βήμα συντονισμού των δημοσιονομικών πολιτικών των κρατών-μελών και τελικά, ένα μεγάλο βήμα για την ουσιαστική οικονομική ένωση (αφού η ΟΝΕ χωρίς συντονισμό των δημοσιονομικών και των κοινωνικών πολιτικών μόνο νομισματική ένωση μπορεί να θεωρηθεί). Έτσι, η κρίση θα ήταν μοχλός για την περαιτέρω ολοκλήρωση της ΕΕ.
Το γεγονός ότι μια παραδοσιακή χώρα-υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όπως η Γερμανία εμφανίζεται διστακτική σε αυτό το ενδεχόμενο πρέπει να αρχίζει να μας ανησυχεί. Το εγχώριο συμφέρον βάζει φρένο στο ευρωπαϊκό. Και, σίγουρα, δεν είναι αυτό που ήθελαν εκείνοι που υπέγραψαν τη Συνθήκη της Ρώμης το 1957…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου